اسب نژاد پرچرون

پرچرون نژادی از اسب‌های بارکش است که از دره رودخانه Huisne در غرب فرانسه، بخشی از استان پرچه سابق که نام نژاد از آن گرفته‌شده، سرچشمه می‌گیرد. معمولاً به رنگ خاکستری یا سیاه است. اسب نژاد پرچرون عضله خوبی دارد و به دلیل هوش و تمایل به کار معروف است. اگرچه ریشه دقیق آن‌ها مشخص نیست، اما اجداد نژاد تا قرن هفدهم در دره حضور داشتند.

آن‌ها در اصل برای استفاده به‌عنوان اسب جنگی پرورش داده می‌شدند. باگذشت زمان، آن‌ها برای کشیدن کالسکه و بعداً برای کشاورزی و حمل بارهای سنگین استفاده شدند. در اواخر قرن 18 و اوایل قرن 19، خون عرب‌ها به نژاد اضافه شد. صادرات پرچرون ها از فرانسه به ایالات‌متحده و سایر کشورها در اواخر قرن نوزدهم به‌طور چشمگیری افزایش یافت و اولین کتاب ثبت نژاد اسب پرچرون در فرانسه در سال 1883 ایجاد شد.

جنگ جهاني اول

قبل از جنگ جهانی اول، هزاران پرچرون از فرانسه به ایالات‌متحده آورده می‌شدند، اما پس از آغاز جنگ، تحریم حمل‌ونقل باعث توقف صادرات اين نژاد شد. این نژاد در طول جنگ در اروپا بسیار مورداستفاده قرار گرفت، بعضی از اسب‌ها برای کمک به جنگ از ایالات‌متحده به فرانسه منتقل شدند.

با شروع سال 1918، پرورش پرچرون در انگلیس آغاز شد و در سال 1918 انجمن اسب پرچرون انگلیس تشکیل شد. پس از یک سری تغییر نام و مالکیت کتاب‌های دفتری، ثبت‌نام اسب نژاد پرچرون در ایالات‌متحده در سال 1934 آغاز شد.

در دهه 1930، 70 درصد از جمعیت اسب پیشران در ایالات‌متحده پرچرون ها بودند، اما پس از جنگ جهانی دوم تعداد آن‌ها به‌طور قابل‌توجهی کاهش یافت. بااین‌حال، جمعیت این نژاد کم‌کم شروع به بهبود کرد و از سال 2009، سالانه حدود 2500 اسب فقط در ایالات‌متحده ثبت می‌شدند.

این نژاد هنوز به‌طور گسترده برای کارهای بارکشي استفاده می‌شود و در فرانسه از آن‌ها برای غذا استفاده می‌شود. چندین نژاد اسب سبک برای تولید اسب برای کار با آن‌ها تلاقی شده است. از نژاد اصیل اسب نژاد پرچرون برای کارهای جنگلداری و کشیدن کالسکه و همچنین سوارکاري ازجمله رقابت در رشته‌های سوارکاری انگلیسی مانند نمايش پرش استفاده می‌شود.

ويژگي‌های اسب پروچون

اندازه‌ای که برای اسب نژاد پرچرون ایده آل تلقی می‌شود در کشورها متفاوت است. در فرانسه، قد از 15.1 تا 18.1 دست ( 155 تا 185 سانتی‌متر) و وزن از (500 تا 1200 کیلوگرم) متغیر است. قد اسب نژاد پرچرون در ایالات‌متحده به‌طورکلی بین 16.2 تا 17.3 دست ( 168 و 180 سانتی‌متر) است و عرض آن‌ها 15-19 دست ( 152-193 سانتی‌متر) است.

اسب نژاد پرچرون آمریکایی به‌طور متوسط (860 کیلوگرم) و وزن بالای آن‌ها حدود 2600 پوند (1200 کیلوگرم) است. در بریتانیای کبیر، 16.2 دست ( 168 سانتی‌متر) کوتاه‌ترین قد قابل‌قبول برای نریان و 16.1 دست ( 165 سانتی‌متر) برای مادیان است، درحالی‌که وزن از (910–1000 کیلوگرم) برای نریان است و (820-910 کیلوگرم) برای مادیان است.

رنگ آن‌ها به‌طورکلی خاکستری یا سیاه است، اگرچه سازمان ثبت آمریکایی اجازه ثبت اسب‌هایی به رنگ قرمز مايل به قهوه‌ای (roan)، خلیج و شاه‌بلوط را نیز می‌دهد.

فقط اسب‌های خاکستری یا سیاه می‌توانند در فرانسه و انگلیس ثبت شوند. بسیاری از اسب‌ها روی سر و پاهای خود نشانه‌های سفید دارند، اما ثبت‌احوال، سفید بیش‌ازحد را مطلوب نمی‌دانند.

ساير ویژگی‌های اسب نژاد پرچرون

سر دارای نیم‌رخ مستقیم، پیشانی گسترده، چشم‌های بزرگ و گوش‌های کوچک است. قفسه سینه عمیق و پهن است و کفل بلند و هم‌سطح است. پاها و ساق پاها تمیز و به‌شدت عضلانی هستند. برداشت کلی از اسب نژاد پرچرون یک قدرت و ناهمواری است.

علاقه‌مندان خلق‌وخوی آن را مغرور و هوشیار توصیف می‌کنند و اين نژاد را کارگراني باهوش می‌دانند. نگهداري آن‌ها آسان محسوب می‌شود و به‌خوبی با بسیاری از شرایط و آب‌وهوا سازگار می‌شوند. در قرن نوزدهم، شناخته‌شده بود که آن‌ها می‌توانند روزانه تا 60 کیلومتر (37 مایل) را يورتمه بروند. اسب‌های موجود در کتاب ثبت فرانسه با حروف درهم‌تنیده “SP”، حروف اول Société Hippique اسب نژاد پرچرون ne، روی گردن نشان‌دار می‌شوند.

تاریخچه اسب پرچرون

نژاد پرچرون از دره رودخانه Huisne فرانسه که در اورن، بخشی از استان پرچه سابق که نژاد نام آن را گرفته است، نشئت‌ گرفته است. چندین نظریه در مورد نژاد بیان‌شده است، اگرچه ریشه دقیق آن مشخص نیست. ممکن است یکی از منابع تولید خون اصلي اين نژاد، مادیان‌هایی باشند که مدتی پس از 496 میلادی توسط کلوویس اول از برتون برده شده است.

یکی دیگر ممکن است نریان اسب‌ اندلس باشد که توسط مهاجمین مسلمان در قرن 8 از اسپانیا آورده شده است. مورها در جنگ پواتیر در سال 732 میلادی شکست خوردند و ممکن است برخی از اسب‌های آن‌ها توسط جنگجویان از پرچه گرفته‌شده باشد.

نظریه نهایی

یک نظریه نهایی بیان می‌کند که نژاد پرچرون و بولونیا رابطه تنگاتنگی با هم دارند و بولونی ها هنگام آورده شدن به پرچه به‌عنوان تقویت‌کننده برای لژیون های سزار، بر پرچرون تأثیر گذاشته‌اند.

کشف‌شده است که در طول قرن 8، نریان های اندلس با مادیان‌های بومی منطقه توليدمثل کرده‌اند و خون اسب‌های شرقی بیشتر توسط Comte du Perche پس از بازگشت از جنگ‌های صلیبی و اعزام‌ها به قلمرو اسپانیا واردشده است.

وقتی روترو سوم اسب‌ها را از کاستیا وارد کرد، خون بیشتری از نژادهای اسپانیایی به اسب نژاد پرچرون اضافه شد. نظریه‌های مربوط به مبدأ نژاد مهم نیست، مورخان اتفاق‌نظر دارند که زمین و آب‌وهوای منطقه پرچه بیشترین تأثیر را در توسعه نژاد داشته است.

اسب نژاد پرچرون در داستان‌ها

اشاره احتمالی به اسب در داستان عاشقانه قرن سیزدهم گیوم دو دول انجام‌شده است که در آن شخصیت اصلي می‌خواهد کنت اسب پرچه آماده شود، احتمالاً نشان‌دهنده اسب بزرگ است که می‌تواند یک شوالیه زره‌پوش را حمل کند و در محیط جغرافیایی شاعر پرورش‌یافته است.

در طول قرن هفدهم، اسب‌های پرچه، اجداد پرچرون فعلی، کوچک‌تر بودند و بین 15 تا 16 دست (60 و 64 اینچ، 152 و 163 سانتی‌متر) بلند و چابک‌تر بودند. این اسب‌ها تقریباً به‌طورمعمول خاکستری بودند.

نقاشی‌های قرون‌وسطی به‌طورکلی شوالیه‌های فرانسوی را بر روی اسب‌هایی به این رنگ نشان می‌دهد. اسب‌های خاکستری ترجیح داده می‌شدند. نوع مدرن اسب نژاد پرچرون به‌عنوان اسب کمی سنگین‌تر برای استفاده در کشاورزی و کارهای سنگین حمل‌ونقل کالا از اسکله‌ها به پایانه‌های راه‌آهن به وجود آمد.

قرن 19

یک نقاشی از روزا بونهور در اواسط قرن نوزدهم موجود است که نمایشگاه اسب فرانسوی را نشان می‌دهد و شامل اسب‌هاي پرچرون است.

از سال 1760 در منطقه سلطنتی در لو پین، نریان‌های عرب جهت استفاده در کوهستان‌های پرورش نژاد در دسترس پرورش‌دهندگان پرچرون قرار گرفت. بین سال‌های 1789 و اوایل دهه 1800، با سرکوب پرورش اسب در طول انقلاب فرانسه و پیامدهای آن، پرچرون درخطر انقراض بود.

تاریخچه اولیه

در تاریخچه اولیه این نژاد اشاره به دو اسب نر خاکستری عرب از لپين، به نام‌های گودولفين و گاليپولي دارد و از آن دو به‌عنوان خونی یادشده که به شروع دوباره پرورش اسب نژاد پرچرون کمک کرده است.

بااین‌حال، تحقیقات بعدی نشان داد که گودولفین یک عرب شاه‌بلوط با ترکیب معمولی است و ارزش خاصی ندارد، درحالی‌که گالیپولی اسب سوارکاري خاکستری از نژاد ناشناخته است.

مورخان مدرن نژاد بحث می‌کنند که پس از اوایل قرن نوزدهم مقدار کافی از نژاد برای شروع مجدد پرورش نژاد بدون تأثیر بیشتر عرب‌ها باقی‌مانده است و اظهار می‌دارند که بعید است دو اسب از نژاد ديگر تأثیر قابل‌توجهی در پرورش نژاد داشته باشند.

نريان اصلي نژاد پرچرون

ژان لو بلانک، یک اسب نر از نژاد پرچرون که در سال 1823 نابود شد. امروزه، همه پرچرون ها نسل خود را از این نریان می‌دانند. در این زمان نژاد نیز بزرگ‌تر شد، اسب‌هایی از مناطق دیگر فرانسه به پرچه وارد شدند تا اسب نژاد پرچرون را از یک اسب کالسکه به‌طور متوسط (540-640 کیلوگرم) به یک اسب بارکش به‌طور متوسط (910 کیلوگرم) تغییر دهند.

در سال 1893، اولین کتاب ثبت نژاد پرچرون در فرانسه ایجاد شد. تا سال 1910، ثبت‌نام فرانسه تقریباً به 32000 اسب رسیده بود. بین سال‌های 1880 و 1920، پرورش‌دهندگان پرچرون در فرانسه اسب‌ها را به سراسر جهان، ازجمله آفریقای جنوبی، آمریکای جنوبی، استرالیا و آمریکای شمالی صادر می‌کردند.

در ایالات‌متحده و بریتانیا

پرچرون ها اولین بار در سال 1839 به ایالات‌متحده وارد شدند، اگرچه فقط یک اسب از چهار اسب اولیه در سفر اقیانوس زنده مانده بود. اندکی بعد دو اسب نر و دو مادیان وارد کشور شدند. یک مادیان اندکی پس از ورود مرد و یک اسب نر کور شد و در عرض یک سال بازنشسته شد. اگرچه اولین واردات اسب نژاد پرچرون چندان موفقیت‌آمیز نبود، اما از اسب نر باقیمانده، به نام Diligence، تقریباً 400 قطعه کره‌اسب به وجود آمد.

در سال 1851، سه نریان وارد شد: نورماندی 351، لویی ناپلئون 281 و گری بیلی. هر یک از آن‌ها تأثیر قابل‌توجهی در اسب بارکش آمریکایی داشتند.

در اواسط قرن نوزدهم در ایالات‌متحده، اسب‌های نر پرچرون با مادیان‌های نژاد خانگی تلاقي داده شدند و درنتیجه هزاران اسب نژاد پرچرون ایجاد شود. پس از جنگ داخلی آمریكا در دهه 1860 تعداد اسب‌ها تا حد زیادی كاهش یافت، بخصوص در شهرهای در حال رشد و در حال گسترش غرب، به اسب‌های بزرگ احتیاج داشتند.

رکود اقتصادی

تعداد زیادی از پرچرون ها از اوایل دهه 1870 به ایالات‌متحده وارد شدند و در بین پرورش‌دهندگان اسب و صاحبان اسب محبوب شدند. در دهه 1880، تقریباً 7500 اسب به ایالات‌متحده صادر شد. این واردات گسترده تا سال 1893 ادامه داشت. در سال‌های 1894 تا 1898 زمانی که ایالات‌متحده رکود اقتصادي را تجربه می‌کرد، تقریباً هیچ‌گونه واردات اسب نژاد پرچرون اتفاق نیفتاد.

علاوه بر این، بسیاری از اسب‌های موجود از بین رفتند، زیرا مردم برای خرید یا مراقبت از اسب‌های بزرگ بیش‌ازحد فقیر بودند. در سال 1898، واردات مجدداً رونق گرفت و به‌طور متوسط 700 اسب در سال بین 1898 و 1905 وارد شدند. فقط در سال 1906، بیش از 13000 اسب از فرانسه به ایالات‌متحده وارد شد.

کار در سيرک

در سیرک‌های مسافرتی آمریکایی در اواخر قرن نوزدهم و اوایل قرن 20، بیشترین تعداد اسب‌ها پرچرون بودند. رانندگان از چابکی، استقامت و راه رفتن سریع اين نژاد صحبت می‌کردند.

در سال 1876، انجمن Norman-اسب نژاد پرچرون توسط گروهی از پرورش‌دهندگان پرچرون در شیکاگو تشکیل شد و در همان زمان کتاب ثبت نژاد آغاز به نوشتن کرد. انجمن نورمن-پرچرون اولین انجمن دام اصیل ایالات‌متحده بود. در سال 1877، کلمه نورمن از این نام حذف شد. بعداً، در سال 1893، انجمن پرچرون ورشکست شد و فعالیت خود را متوقف کرد.

در سال 1905 در شیکاگو، پرورش‌دهندگان پرچرون مجدداً برای اصلاح نژاد، انجمني به نام انجمن پرچرون آمریکا تشکيل دادند. از سال 1934، این گروه به‌عنوان انجمن اسب پرچرون آمریکا شناخته‌شده است. در اوج خود، این سازمان در اوایل قرن 20 با ثبت بیش از 10000 اسب در سال، بزرگ‌ترین انجمن اسب بارکش در جهان بود.

صادرات اسب پرچرون

اواخر قرن 19 در اواخر قرن نوزدهم، صادرات اسب نژاد پرچرون از ایالات‌متحده به انگلیس نیز آغاز شد، جایی که برای کشیدن درشکه‌ها در شهرهای بزرگ از اين نژاد استفاده می‌شد. اولین اسب نژاد پرچرون واردشده به انگلیس شامل هزاران نژاد متقاطع (نژادهایی که با نژاد پرچرون ترکيب شدند) از ایالات‌متحده بود.

در انگلیس، بسیاری از اسب‌ها پس از اتمام کار خود در کشیدن درشکه، به کشاورزان فروخته شدند. اسب‌های وارداتی دیگر به ارتش انگلیس فروخته شد و در سال 1900، 325 اسب برای استفاده در جنگ بوئر به آفریقای جنوبی حمل شد.

قرون 20 و 21

در سال 1911، جامعه فرانسه ثبت‌نام را به اسب‌هایی كه هر دو والد قبلاً در این انجمن ثبت‌نام كرده بودند محدود كرد. در اوایل قرن بیستم، پرچرون یکی از چهار نژاد اصلی اسب پیشگام، همراه با بلژیکی، کلایدسدیل و شیر بود.

پرورش‌دهندگان می‌توانستند در ایالات‌متحده و کانادا، اسب‌های خود را به مقادیر قابل‌توجهی پول بفروشند.
قبل از جنگ جهانی اول، یک مسیر تجاری پررونق برای پرچرون بین نوگنت-ل-روترو، لو هاور و ایالات‌متحده وجود داشت. بااین‌حال، پس از آغاز جنگ، تحریم کالاهای فرانسوی روي اسب نژاد پرچرون اعمال شد و اجازه صادرات آن‌ها را نداد.

غیر از یک استثنا در آوریل 1916 که اجازه می‌داد 59 اسب از فرانسه به آمریکا منتقل شوند، این تحریم تا پایان جنگ برقرار بود. جنگ ضرر خود را به نژاد پرچرون رساند؛ زیرا اسب‌ها، علوفه‌ها و دست‌اندرکاران برای جنگ نیاز به اسب داشتند و حتی پس از رفع تحریم فرانسه کیفیت و کمیت موجود، برای تأمین نیازهای تولیدکنندگان آمریکایی کافي نبود.

اثر تحريم بر اسب نژاد پرچرون

این تحریم رونق تولیدمثل و پرورش اسب نژاد پرچرون را در ایالات‌متحده ایجاد کرد و جایگزین روش قبلی واردات پرچرون ها از فرانسه شد. در اواخر جنگ اسب‌ها برای تأمین نیازهای جنگ از ایالات‌متحده به اروپا حمل می‌شدند.

کمي مو در پایین پاهای اسب نژاد پرچرون باعث شد مراقبت از آن‌ها در گلی که اغلب در زمان جنگ در آن کار می‌کردند راحت‌تر باشد. حرکت سریع آن‌ها در جاده‌های آسفالت، بسيار مفيدتر از وسایل نقلیه موتوری بود و به دلیل داشتن مزاج آرام برای کار با اسلحه و واحدهای رو به جلو مفید بودند.

بین سال‌های 1918 و 1922، بیش از 350 پرچرون از فرانسه به انگلیس وارد شد و همراه با اسب‌هاي ایالات‌متحده و کانادا، به‌عنوان منبع تولیدمثل برای ایجاد نژاد در کشور استفاده شد. در سال 1918، انجمن اسب پرچرون انگلیس تشکیل شد. تولیدکنندگان و صاحبان انگلیس همچنان واردات اسب نژاد پرچرون را از فرانسه و گاهی از کانادا ادامه می‌دهند که هزينه زيادي ندارد.

محبوبيت اسب پرچرون

در دهه 1930، اسب نژاد پرچرون بیش از 70 درصد اسب‌های نژاد خالص در ایالات‌متحده را تشکیل می‌داد و همه اسطبل‌های آموزش سوارکاري اسب نژاد پرچرون را نگهداری می‌کردند.

با سرشماری سال 1930 بیش از 33000 اسب در ایالات‌متحده پیدا شد، درحالی‌که محبوب‌ترین نژاد بعدی بلژیکی است و جمعیت آن کمتر از 10000 رأس است. یکی از مورخان پرچرون دلیل این محبوبیت را قدرت، انرژی، فعالیت، استحکام و استقامت نژاد می‌داند.

پس از جنگ جهانی دوم، افزایش مکانیزاسیون باعث کاهش جمعیت پرچرون شد. در سال 1954، فقط 85 پرچرون در ایالات‌متحده به ثبت رسیدند که کمترین رکورد است. دهه 1950، 1960 و اوایل دهه 1970 سال‌های بدی برای جمعیت اسب نژاد پرچرون ایالات‌متحده بود و تولیدمثل فقط به چند مزارعه محدودشده بود. این پرورش‌دهندگان جمعیت اين نژاد در آمریکا را در این سال‌ها زنده نگه داشتند. در دهه 1980 میلادی علاقه مجدد به پرورش نژاد مشاهده شد.

اسب گوشتي

در سال 1966، کتاب ثبت نژاد فرانسوی تغییر یافت و شامل انواع اسب بارکش از مناطق دیگر فرانسه بود که ارتباط نزدیکی با اسب نژاد پرچرون داشتند، ازجمله اسب‌های برریشون، نیورنس، مارن، اوگرون، بوربنس، لویار و سون لور. اسب نژاد پرچرون فرانسوی نیز با ظهور مکانیزاسيون شدیداً متضرر شد و بین سال‌های 1970 و 1990 تمرکز بر تولید اسب‌های با وزن بیشتر برای بازار گوشت بود.

بزرگ‌ترین و سنگین‌ترین نریان برای پرورش انتخاب شدند. با شروع کنگره جهانی پرچرون 1989، پرورش‌دهندگان فرانسوی دریافتند که برای گردشگری، صادرات به ژاپن برای کارهای بارکشي و سایر بازارها به نژاد سبک‌تری احتیاج دارند.

در سال 1993، روند واردات نریان آمریکایی به فرانسه با نریان سیاه Silver Shadows Sheik آغاز شد. از این نریان و دیگران برای ایجاد ظاهری ظریف‌تر، کوچک‌تر و براق‌تر در اسب نژاد پرچرون فرانسه استفاده‌شده است، درحالی‌که ساختار سنتی استخوان و پا را همچنان حفظ کرده است. تمام نریان های وارداتی سیاه بودند و محبوبیت اسب نژاد پرچرون سیاه را در فرانسه احیا کردند.

اصلاح نژاد

پرورش‌دهندگان فرانسوی همچنان به تولید اسب نر پرچرون نژاد آمریکایی می‌پردازند تا کره‌اسب سبک‌تری تولید کنند و از اسب‌های گوشتی سنگین‌تر در اواخر قرن 20 دور شوند. این امر تا حدودی به درخواست آلمان‌ها بود و بخشی نیز به دلیل تأثیر مجله‌هایی مانند Cheval بود.

در سال 1988، 1088 اسب نژاد پرچرون در ایالات‌متحده وجود داشت که در سال 1998 به 22257 رأس افزایش یافت. از سال 2009، انجمن اسب پرچرون آمریکا دارای اسب‌های ثبت‌شده در 50 ایالت بود و تقریباً 3000 عضو داشت و سالانه حدود 2500 اسب جدید ثبت می‌شد.

انجمن اسب پرچرون فرانسه بین سال‌های 2007 و 2010 بین 750 تا 885 اسب را در هرسال ثبت کرد. از سال 2012، انجمن نگهداری نژادهای دام آمریکایی، اسب نژاد پرچرون را در حال بهبودی می‌داند، به این معنی که نژاد از تعداد لازم برای قرار گرفتن دریکی از دسته‌های نمايشي فراتر رفته است، اما هنوز هم باید موردحمایت قرار گیرد.

کاربردها

پرچرون معروف‌ترین و پرجمعیت‌ترین نژاد بارکش فرانسوی در جهان امروز است. آن‌ها برای بهبود اسب‌های آردن و بارکش سنگين ولاديمر و ایجاد نژاد اسپانیایی-نورمانی، تلاقی بین اندلس و اسب نژاد پرچرون مورداستفاده قرار گرفتند.

در پایان قرن نوزدهم، اسب نژاد پرچرون بیشتر اسب‌های کالسکه را در پاریس تشکیل می‌داد. پرچرون هنوز هم به‌طور گسترده برای کارهای بارکشي استفاده می‌شود و مانند سایر نژادهای بارکش، در فرانسه برای تولید گوشت نیز استفاده می‌شود.

در سراسر جهان، از اسب نژاد پرچرون برای رژه، سورتمه‌سواری و همچنین برای کشیدن کالسکه در شهرهای بزرگ استفاده می‌شود.

بزرگ‌ترین تیم پرورش پرچرون بارکش در اروپا در دیزنی لند پاریس یافت می‌شود، جایی که نژاد 30 درصد اسب‌های پارک پرچرون است و اسب‌ها برای کشیدن تراموا در خیابان اصلی پارک کار می‌کنند. یکی از مشهورترین تیم‌های پرورش اسب در ایالات‌متحده، هایتز پرچرون است که چندین بار در مسابقات رژه گل رز حضورداشته است.

کاربرد در بريتانيا

در بریتانیا، از اسب نژاد پرچرون برای کارهاي عمومي و همچنین جنگلداری و کارهای مزرعه استفاده می‌شود. پرورش‌دهندگان اين نژاد آن‌ها را با اسب‌های سبک‌تر تلاقي می‌دهند تا اندازه آن‌ها افزایش یابد و وضعیت آن‌ها بهتر شود. اسب خالص از نژاد پرچرون ممکن است در نمایش‌های پرش نيز موفق عمل کند

در هر دو جزیره فالکلند و شمال استرالیا، اسب نژاد پرچرون با مادیان محلی، در کريولوس در فالکلند، تلاقي داده‌شده‌اند تا اسب‌های بزرگ‌تری را باقدرت بیشتری تولید کند. از این اسب‌ها هم در آب‌وهوای قطبي فالکلند و هم در آب‌وهوای نیمه گرمسیری استرالیا به‌طور گسترده استفاده می‌شود. در استرالیا نیز از نژادهای اصیل به‌عنوان اسب پلیس سوار استفاده می‌شود.

در سال 1978، اولین کنگره جهانی پرچرون در بریتانیا برگزار شد و از آن زمان به بعد هرسال برگزار می‌شود. اگرچه اکثر نمایش‌ها در آمریکای شمالی برگزارشده است، اما چهار نمایش – در 1980، 1989، 2001 و 2011 – در فرانسه برگزارشده است. هرساله، در ماه جولای، نمایشگاه ملی نژاد فرانسه در Haras du Pin برگزار می‌شود.

خلاصه مطلب

به پايان مقاله اسب نژاد پرچرون رسيديم. خصوصيات ظاهري اين اسب را با هم مرور می‌کنیم.

• قد: بین 160 تا 170 سانتی‌متر در ناحیه جدوگاه
• سر: با نیم‌رخ صاف و مستقیم و گوش‌های نسبتاً بلند و چشم‌های برجسته و مجاری باز بینی و بدون برجستگی در صورت
• گردن: نسبت به سایر اسب‌های سنگین بلندتر و قوسی شکل
• اندام حرکتی: قوی با سم سخت، وجود مو در اندام حرکتی و بخولق
• وزن: از 860 کیلوگرم تا 950 کیلوگرم متغیر است.

• رنگ بدن: عمدتاً سیاه و خاکستری هستند و به‌ندرت ابرش، قزل و قهوه‌ای دیده می‌شود.
• کاربری: بیشترین استفاده از این نژاد برای کشیدن ارابه و کالسکه می‌باشد البته در برخی از تلاقی‌های تحقیقاتی و یا تولید نژادهای جدید نیز کاربرد کمی دارد.
• پراکندگی: اسب‌های نژاد پرچرون در حال حاضر در کشورهای فرانسه، آمریکا، انگلستان، کانادا، آفریقای جنوبی پرورش داده‌شده و در این کشورها تبارنامه ملی این نژاد تدوین می‌شود. در کشور روسیه و اسپانیا در حد محدود پرورش می‌یابند ولی دارای کتاب تبارنامه نیستند.

کلام آخر

اميدوارم تمام اطلاعاتي که مدنظر داشتيد، به دست آورده باشيد. می‌توانید براي خریدوفروش اسب به وب‌سایت واسط کالا مراجعه کنيد و يا اپليکشن واسط کالا را نصب کنيد.
همچنين می‌توانید براي مطالعه بيشتر راجع به ساير نژادهاي اسب، خواندن مطالب زير را در واسط کالا از دست ندهيد.

نژاد اسب لهستانی

انواع نژادهای اسب پونی

اسب شایر

منابع:
britannica.com