مرغ مینا هندی

مرغ مینا هندی از دیر باز، بومی جنگل‌های هندوستان بوده است. در کشور هندوستان مرغ مینا در محیط‌های شهری به وفور یافت می‌شد.

این پرندگان اغلب در اطراف مراکز خرید، مدارس و پارک‌ها برای یافتن غذا دیده می‌شدند. آن‌ها اغلب بر روی کابل‌های برق، سقف منازل و در مناطق پوشیده از چمن برای یافتن حشرات و کرم‌ها کمین می‌کردند.

مرغ مینا

مینا پرنده‌ای از خانواده سار است که به دو صورت وحشی و اهلی یافت می‌شود و دارای نژادهای مختلفی است که معروف ترین این نژادها مینای گوشواره‌ای و مینای معمولی است. نام این پرنده در زبان فارسی مرغ مینا و مینای سخنگو و مرغ مقلد است.
نام مینا در حقیقت یک نام هندی (Maina) است که ریشه‌ای سانسکریتی دارد و از زبان هندی به سایر زبان‌ها راه یافته است.

گونه وحشی این پرنده در جنگل‌ها و دشت‌ها پراکنده است و گونه اهلی آن را می‌توان در بسیاری از خانه‌ها مشاهده کرد.

مرغ مینا جزء پرندگان با منقار نرم است و به گروه سینه سرخ، گنجشک و سار تعلق دارند. اکثر پرندگان در این خانواده دمی کوتاه داشته و از لحاظ جثه، کوچک هستند. برای اطلاعات بیشتر در مورد انواع مرغ مینا و همچنین اهلی کردن این پرنده پیشنهاد می‌کنیم مطالب زیر را مطالعه نمایید:

انواع مرغ مینا

اهلی کردن مرغ مینا

برخی خصوصیات ظاهری

پرندگان مرغ مینا تمایل به نشان دادن توانایی‌های اجتماعی و یادگیری دارند، و خود را با زندگی در مکان‌های مختلف سریعا سازگار می‌کنند.

گونه‌های مختلفی از این پرنده در زیستگاه‌های سراسر جهان وجود دارد.

طول مرغ مینا به طور معمول ۲۳ سانتی متر است؛ سرش سیاه و کمی کاکل دار است، گردن و قسمت بالای سینه‌اش خاکستری پررنگ و پروبالش، بیشتر قهوه‌ای شرابی است که در سطح پشتی تیره‌تر و در سطح شکمی کمرنگ تر است.

قسمت پایین شکم و پرهای زیر دم سفید است، شاه‌پرهای نخستین خارجی آن قهوه‌ای تیره و در قاعده یک لکه بزرگ سفید دیده می‌شود.

دمش تقریبا سیاه و در انتها کاملا گرد است.

در هنگام پرواز لکه سفید موجود در شاه پرهایش (در دو سطح بال) دیده می‌شود.

وقتی می نشیند، در قسمت بیرونی پوشش زیر بال ها و در تک شاه پرهای دم، به جز دو شاه پر میانی، سفیدی مشخص است. منقار، چشم و زایده پایین و بالای چشم، زرد روشن است.

مرغ مینا هندی

نام علمی این پرنده Acridotheres tristis است، Acridotheres به معنی شکارچی ملخ است و tristis به معنی افسرده و غمگین است که احتمالا به رنگ پرنده که سیاه است برمی‌گردد.

این گونه پرنده بومی آسیا از جمله ایران، جنوب آسیا از جمله پاکستان، هند، نپال، بوتان، بنگلادش، سریلانکا و همچنین ترکمنستان، افغانستان، قزاقستان، میانمار، مالزی، سنگاپور، تایلند، شبه جزیره هند و چین است.

مرغ مینا هندی به بسیاری دیگر از نقاط دنیا از جمله کانادا، استرالیا، نیوزیلند، کالدونیای جدید، هاوایی، آفریقای جنوبی و جزایر اقیانوس هند (سیشل، موریس، مالدیو، آندامان و جزایر نیکوبار) و نیز به جزایر اقیانوس آتلانتیک و اقیانوس آرام برده شده است.

این پرنده به اندازه مرغ مینای گوشواره‌ای مورد توجه صنعت تجارت پرندگان نیست.
مرغ مینا هندی در هند به نام دوست کشاورزان معروف است.

طیف وسیعی از مرغ مینای هندی در حال افزایش است تا حدی که در سال ۲۰۰۰ کمیسیون بقا گونه‌های IUCN را در جهان به عنوان بدترین گونه‌ی مهاجم اعلام کرد.

خصوصیات مرغ مینا هندی

انجمن شکار پرندگان آمریکا (ABA) مرغ مینا معمولی و یا مرغ مینا هندی را در فهرست گونه‌های پرندگان خود در سال ۲۰۰۸ قرار داد.

طول این پرنده ۲۴/۷۶ سانتی متر و طول بال‌های آن۴۵/۷۲ سانتی متر است.

مرغ مینا هندی دارای سری سیاه با چشم‌های کوچک زرد رنگ است. بر خلاف دو گونه ی دیگر مرغ مینا، که عمدتا تمام بدن آن‌ها سیاه است ، مرغ مینای هندی به طور یکدست سیاه رنگ نیست.

این پرنده از حشرات، میوه، دانه، شهد، خزندگان کوچک، تخم پرندگان و جوجه تغذیه می‌کند.

مرغ مینا هندی نیز مانند همنوعان خود تک همسر است و با جفت خود با احترام رفتار می‌کند.

این پرنده چندین صدا و آهنگ از خود در می آورد که یکی از آن‌ها صدایی شبیه به رادیو-رادیو-رادیو (Radio- Radio-Radio) است. بر خلاف مرغ مینای گوشواره‌ای، این پرنده تمایل زیادی به زندگی در مناطق شهری دارد.

پیشنهاد می‌کنیم مقالات دیگر ما در این مورد را مطالعه نمایید:

منبع: مرغ مینا (فرهنگ جامع)